Van de hand van de jonge kunstenaar Mark van Doorn komt de serie Wit, die geëxposeerd is geweest in de maand mei 2011 in de Martinikerk in Doesburg.

Een kerk heeft van nature de neiging om de bezoeker te verzwelgen door de imposante hoogte van de ruimte.

In het witte interieur vallen als eerste de grote objecten op die ook nog eens contrasteren met die witte achtergrond: het altaar, het spreekgestoelte, het orgel en het prachtige houten plafond.

Wit kenmerkt zich door de absorptie van kleuren en is als dusdanig eigenlijk nooit wit, hetgeen duidelijk wordt wanneer men een wit doek fotografeert.

Zie de afbeelding hiernaast: het doek lijkt toch alles behalve wit?

Wit heeft vaak ook het kenmerkende effect dat het een gebrek aan emotie op het doek overdraagt op de toeschouwer.

Dit in tegenstelling tot de werken van bijvoorbeeld Corneille, Jorn of Noiret van de Cobra groep, waarbij de emoties van het doek spatten door overvloedig kleurgebruik.

Een interessant en essentieel punt is, dat de keuze voor wit een betrekkelijk uniek idee is in de Nederlandse kunstgeschiedenis en dat er vrijwel geen andere kunstenaars zijn geweest die dit eerder hebben gedaan.

Een uitzondering is Jan Schoonhoven van de Nul-beweging, maar die had geometrie als belangrijk kenmerk in zijn werk.

Bij Mark van Doorn is de natuur juist een bron van inspiratie.

Bovendien is juist het minimaal gebruik van kleur in zijn werk een onderscheidende eigenschap.

Dit lijkt in tegenspraak met het hele betoog, maar het gebruik is zo minimaal en subtiel, dat men over het algeheel kan zeggen, dat 'Wit' als betiteling voor de werken zeer treffend is.

Een punt waarover men kan twisten, in het geval van de werken van Mark, is of het feit dat wit de boventoon voert, dat inhoud dat er geen emotie in het werk zit.

Wanneer men dicht bij de werken komt, is het mogelijk dat de toeschouwer een gevoel waarneemt, als een gevolg van auratische overdracht.

Bij de term auratische overdracht wordt hier bedoeld, dat bij beschouwing van de doeken van dichtbij, men onbewust kan ervaren, dat het doek emotie uitstraalt (als een aura), die gevoelens losmaken, die voor de toeschouwer wellicht niet gelijk te duiden zijn.

In de Martinikerk waar de serie Wit tegen een witte achtergrond gehangen was, toonde de werken hun kracht: de werken gingen niet op in de kerk, maar de kerk ging langzaam op in de werken.